Zomer

vogels vliegen af en aan en meeuwen

duiven, kraaien er op los terwijl

de hete zon de lucht verkleurt naar

rood, blauw, geel pastel

zwaar en zacht probeert de nacht

haar klus te klaren want het is warm

maar zo meteen is er een zucht

een bries van wind hier om het huis 

waar ik ten prooi aan tropisch weer 

maar vooral vreemd aangedaan

alleen maar zucht en smacht 

denk aan hoe het toch zou zijn

als ik het was die met mijn hand

jouw gouden haar toch mocht

beroeren en mijn neus de kans

gaf dit eeuwenoud aroma 

huid en pezen, geuren, spieren

poriën, vormen er op los terwijl 

de hete zon de lucht verkleurt naar

rood, blauw, geel pastel

Nieuw

Je bent al meer dan vijftig jaar

een paar, een man, een vrouw

een leven, reizen, een gezin

het gevoel dat alles altijd klopt

en nooit stopt.  Maar “ho” nu dus

staart ze wat langer naar het gas

opent een kastje, pakt een pan en

weet niet eens of ze wel honger heeft

en hij die plots de waakhond wordt 

de oplettende herder, zijn nieuwe rol

“nee schat”, het geeft niets op zijn best

en “verdomme, kijk nou toch eens uit”

als het weer fout gaat tussen keuken

en bed en beiden de dagen vullen met

paniek, de stress, het ongeloof

bij hem en haar woede om de 

verloren regie maar volhouden maar.

Nu dan aan de tafel in het hotel

want zo noemt hij het dan maar

en zij die gilt want dus niet snapt

“hoe kun je zonder overleg?” en hij

die smeekt van “schat, je bent het vergeten”

als een dief in de nacht loopt hij stil

schuldbewust, wanhopig naar de deur

Zij wordt ontvangen en verrast 

door nieuwe zachte mooie

blikken van “de anderen”, nu eens

niet de hel maar van, zo, dit is leuk

Mevrouw De Wit, kamer 12

Ik kwam haar tegen op de gang

ze zei me keurig “goedemorgen”

ze liep me haast gewoon voorbij

iets in haar blik baarde me zorgen

dus vroeg ik haar “hoe maakt u het?”

“mevrouw De Wit, toch? Lang geleden!”

ze keek me aan en “ken ik u dan?”

sorry, ik ben pas uitgegleden”

Was deze dame dan mijn moeder

‘k had al mijn moed bijeengeraapt

na jarenlang moest ik het weten

zij ook: dat ik er niet van slaap

Ik was al tijden ongezien
en niet omdat ze niet kon kijken

ik was er niet en nooit genoeg

het was een kwestie van ontwijken

nu loop ik hier en zie haar staan

veranderd, stil, vreemd en dus toch

geef ik een hand en zeg beleefd

ik ben uw dochter, weet u nog

Dat denk ik niet, hoor, zei mijn moeder

want mijn dochter woont niet hier

u lijkt mij best een aardig iemand

maar ik ga eten, veel plezier

Het bittere voorbij

de smaak was bitter maar bleef niet lang

het zoete dromen kwam daarna en dan

liep ik weer door een stad vol zonlicht

en vloog mijn hart tot de bomen in het park

de mensen waren zacht en vrolijk en

er liep een vrouw recht op me af

was het een parfum of misschien een aura

en ik voelde weer wie ik echt was

en wie ik altijd was geweest en vast zal blijven

omdat de bitterheid voorbij pas de kern 

de kern van alles zo voelbaar en ruikbaar

en tastbaar werd samengevat in een lach

die maar kort duurde maar in mijn boek der

eeuwigheid zou worden opgetekend

en even was er geen lijden meer noch woede

om de dingen om ons heen en van altijd

een blik, een glimlach, het verholen staren

van blikken die het bittere hebben gekend

maar met een weten dat de oorlog in en om ons

even verdampte in de stralen van de zon

Voor mensen met een mening

Een mening is een wapen waarmee ik je wil treffen
mijn mening is mijn schild waarmee ik mij verdedig
zonder mijn mening
voel ik me kwetsbaar want
ik wil me wel beschermen
ook al weet ik niet waartegen

hoe kan mijn wapen toch hetzelfde wapen zijn als jij
wil gebruiken en hoe kan
mijn schild jou ook beschermen?

ik weet helemaal niets
ik heb totaal geen inzicht
ik weet niets van strijd
maar ben eenvoudig bang
voor iets wat ik niet ken
voor iets wat ik vervorm
van een schim tot een monster
maar waarom zou ik strijden?

Ik hoef van niemand naar het slagveld
mijn mening is volkomen nutteloos
een gek en zwak ding dat ik alleen gebruik
als ik van binnen alleen ben

(Dit gedicht is geschreven midden in de coronatijd: er was op de sociale pleinen een haast bloederige strijd gaande tussen voor- en tegenstanders van de regeringsmaatregelen, zoals de vaccinaties. Later heeft de Bredase singer&songwriter Pieter Tak mijn gedicht in het Engels uitgevoerd. Op deze prachtige compositie speel ik de akkordeonpartij en zing ik een tweede stem.)

De tekst van Pieter
An opinion is a weapon 
which I want to point out to you 
my opinion is my shield 
only do I defend myself 

Without my opinion 
I feel vulnerable because 
I want to protect us 
even though I don't know how or why 

How can my weapon 
be the same weapon 
as you want to use 
and how can my shield 
protect you too? 

I don't know anything at all 
I have no insight at all 
I know nothing about conflicts 
but I simply fear 
something I don't know 
something I deform 
from a ghost into a monster 
but why should I fight? 

No one is sending me to battle 
my opinion is completely useless 
a crazy and weak thing that I only use 
when I'm alone inside 
when I'm alone inside 

I don't know anything at all 
I have no insight at all 
I know nothing about conflicts 
but I simply fear 
something I don't know 
something I deform 
from a ghost into a monster 
but why should I fight? 

No one is sending me to battle 
my opinion is completely useless 
a crazy and weak thing that I only use 
when I'm alone inside 
When I'm alone inside 
that I only use 
when I'm alone inside 
when I'm alone inside 

Gouden gloed

Mijn leven is vaak vol en soms wat ledig

waarom is de magie afwezig

waar is nu die gouden gloed

die ik als kind en minnaar heb gekend

als ik sprong of als ik rende met 

dezelfde blik in mijn ogen als toen

ik als betoverd en bezeten voor het eerst

met mijn neus je huid beroerde

alles voor de eerste keer en stomverbaasd

over het licht boven de mensen of 

over de geur in je hals onverzadigbaar

en eindeloos in het wijde nu

waar vind ik weer die gouden glans

op mijn gezicht en in jouw blik

met droge keel en wijd open neusvleugels

met wijd opengesperde armen keihard

van een heuvel af rennen en schateren

niets hoefde te zijn en alles was er al

wanneer voel ik weer die gouden magie

ruiken voelen snuiven zuchten

en sterven in jouw nek

Sonnet van een vluchteling

Alsof ik de bergen en de bomen

van waar ik kom ooit kon vergeten

of vaders knie waar ik op heb gezeten

zou kunnen wissen uit mijn dromen

Alsof ik dit uur van angst en gaan

om een geloof, oorlog, despoot

zielsalleen, uit pure nood

zou kunnen wissen uit mijn bestaan

Maar waar naartoe en welke mensen

wachten op mijn ongenood bezoek?

Wat vraag ik en wat mag ik geven?

Lezen wij straks uit hetzelfde boek?

wat mag ik, nieuw-gekomen, wensen?

Ik ben hier gekomen om te leven.

Het meisje

Ze omarmt hem en legt haar hoofd tegen zijn borst

je mag niet weggaan, ik wil dat we de zweefmolen doen

en dan moet je op je kop en dan gaan we

springen en kunstjes en dansen

je mag niet weggaan, hoor, ik vind je lief

en de man hoort en voelt de muziek die

uit haar pure ziel meteen overspringt

naar de dam van weerstand die ook hij

kent en koestert, wie zal het zeggen,

en hem leert dat het gemis het verzet

oproept en versterkt en waardoor

een knuffel de eeuwenoude ziel

het tijdelijke hart doet zwellen en barsten

en de rivier van dankbaarheid, de stroom

en kolken van meegevoerde oude pijn

en gemis, vrijkomt en verdriet

ineens tot liefde wordt.

Terug

De ochtend dat jij weet dat ik het voor je ben

zal ik weten dat jij het bent

ik zal staan wachten bij de deur

ik zal het horen aan de vogels

ik zal het zien aan de kleuren in de lucht

ik zal het voelen in mijn hart

ik zal niet weten op welke dag dat is

in de morgen, in de middag

ik zal staan wachten bij de deur

je zult me zien staan kijken

misschien naar boven naar de lucht

de oren gespitst op het zingen van een vogel

elke cel en zenuw zullen het weten

je zult me daar zien staan wachten

een man met een gloeiend gezicht

de ogen van een kind, de handen van een vrouw

de haren van een troubadour

ik zal je binnenlaten in mijn huis

de snaren van mijn gitaar gestemd

koffie, thee of whisky precies

zoals jij het altijd wilde misschien

is er wel chocola

we zullen zwijgen zoals vroeger

en onze ogen zullen alles zeggen

het vocht van mijn tranen zal de dorst lessen

van een oude, verloren ziel

blind wall

I was

desperately looking for a medication

attending every spiribration

the way inside they said was a gem

told and sold upon request

I eagerly bought myself a course

to learn how grateful I should be

but simply lost I was and fooled 

by commerce but, good thing too,

I was not happy after all

then I called my god The Universe

and the Wafer became cacao

I prayed together with other souls

that suffered from the same quest to truth

yet the outside world remained numb & dumb

in a lower vibration, oh, sheep they were,

but fortunately there were hugs & drugs 

I got desperate from the search &

I got poor because of those that earned

and maybe deserved my time and sweat

claiming they channeled celestial words

in their overstrained crazy brains.

Too bad the door remained invisible

and the wall turned out to be 

almost as blind 

as I 

blinde muur

dan maar de weg van meditatie

en ceremonie, spiribratie

de weg naar binnen leek een grap

van de wijze die ik er naar vroeg

ik wilde dus op les of cursus

om te leren hoe dankbaar toch

ik moest zijn in feite maar de handel

maakte me nog dwazer, ach, gelukkig

was ik niet bepaald en dus, oké dan

noemde ik een god maar universum

veranderde de hostie in cacao

en zat ik vroom met andere zielen

die ook niet wisten waar de hemel was

de wereld was grof&doof met lage frequentie

maar daar hoorde ik al niet meer bij en god-

zijdank waren er hugs en drugs

maar toch wanhopig van het zoeken

werd ik en arm aan hen die mij al

waren voorgegaan in hun trauma en nu 

op hun zolderkamer van alles doorkregen

in hun eveneens vergekte geesten

de deur liet zich echter maar niet zien

en de muur bleek haast even blind

als ik

Nog een keer je lied (voor M.)

Daar lig je dan met ogen dicht

op je zij, je slaapt nog niet

het gaat niet zo goed, had je gezegd

wij weten goed wat je bedoelt

wit haar als sneeuw over het bed

achter je oogleden diepe rust

alsof je wacht tot het gaat komen

en komen gaat het, maar nog even

niet, want hier sta ik met gitaar

en zing nog een keer het lied van

dromende bomen hoog boven ‘t verkeer

en dan breekt de zon door uit het niets

en verlicht van binnenuit je geest en gezicht

de snaren en stem tot diep in je oren

door de vitrage van het bewustzijn heen

en herken je de muziek en klank en even

nog even, haast verrast, door het geluid

als laatste kier naar de wereld die je kende

een laatste lichtstraal in de schaduw

en je lacht van blijdschap en herkenning

misschien was het wel onbewust en was ik

een toeschouwer van mijn eigen wonder

dat ik hier stond tussen licht en donker

tussen nu en straks en hier en daar

Het was al genoeg (voor I.)

Het verlangen voorbij

Het gemis vergeten

De drang verdrongen

Het vuur verdragen

De kou omarmd

De pijn gewend

De kansen verkeken
het verlies erkend

Het was al genoeg

De schok van herkenning

Het oeroude weten

De zekerheid van de koers

De helderheid in het nu

De ruimte in de adem

De onaffe volmaaktheid 

Het volmaakte onaffe

Het profiel en de glans

Het zwellende hart

De gloed in de borst

Het was al genoeg

Dit opnieuw te beleven

Even te hebben gekeken

In de peilloze diepte

Vreugde en gevaar 

In vrije val met open blik

Je ogen

Het was al genoeg

Bezeten

droom ik van dood

ben niet ziek of zo mag ik hopen

mijn leven is zoals het wil

niet dat de onrust nu ver weg is

Het Bovenin houdt zelden stil

maar doodgaan zou voor mij best mogen

al maakt de angst voor pijn verward

sinds dat ik eindelijk in dingen

hoor hoe alles door muziek doorboord

lijkt te komen vanuit het hart

droom ik van bloot

van je schouders tot je billen glijdt

mijn blik van hoog naar laag van links naar rechts

mijn ogen en mijn neus dichtbij

een tocht door dalen en langs poriën

frisse strakte van de huid

harde zachtheid van het vlees

zo kan ik mij in jou vergeten

en samen met jou verliezen

we dromen en bezeten

Tiempo Robado - Stolen Time

Three base notes form the background of this short wimprovisation. The D, F# and A are like a comfortable river bed while the non-rhythmic, short melody lines are like our worries and our thoughts that just float by, repeat itself, disappear again.

What I am wimprovising here, is ephemeral.  The cosmic sounding base notes, however, are not.